επιμέλεια ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΣΜΑΤΖΙΔΗΣ

Στα ποιήματα της Κυριακής  η Αντωνίνη Σμυρίλλη (από την ποιητική συλλογή «Βλέπω ακόμα παιδικά», Εκδόσεις Θράκα, 2017)

Υποδοχή: «Σε μία ντουζίνα γάτες» αφιερώνεται η πρώτη ποιητική συλλογή της Αντωνίνης Σμυρίλλη, με τίτλο «Βλέπω ακόμα παιδικά». Εκτός από την αφιέρωση μου έκανε εντύπωση και το  χρονικό επίρρημα του τίτλου «ακόμα». Θα μπορούσε να είναι το σημαινόμενο κάτι άλλο, από το γεγονός ότι το ποιητικό υποκείμενο έχει περάσει στο τοπίο όπου δεν «αρμόζει» να βλέπει παιδικά; ή μία contra στο τετριμμένο locus communis των αφιερώσεων;   Γιατί ίσως ενηλικιώθηκε, γιατί απόκτησε άλλου είδους αρμοδιότητες ή συμβάσεις, γιατί π ρ έ π ε ι  ν’  αναζητήσει την έμπνευση αλλού ανάλογα με το εύρος της ηλικίας; Ο τίτλος της ποιητικής συλλογής «Βλέπω ακόμα παιδικά» και το τελευταίο ολιγόστιχο ποίημα αυτής με τίτλο «Μαλλί της γριάς», είναι κατά τη συμβατική τάξη της γραφής η εισαγωγή και το τέλος μιας ποιητικής αφήγησης που περικλείει τις νοηματικές διαστάσεις του χρόνου. Στην προκειμένη περίπτωση όμως μοιάζει με τη ροή ενός κύκλου ή για να το πω αλλιώς ο τίτλος μπορεί να διαβαστεί στο τέλος, και το τελευταίο ποίημα σαν τίτλος και εισαγωγή, όπου στο ενδιάμεσο θα διατρέξουμε μικρά σημάδια αυτής της άλλοτε κομψής και άλλοτε πολεμικής εναντίωσης στην αύξηση, στο απροϋπόθετο μεγάλωμα. Παραθέτω αυτούσιο το «Μαλλί της γριάς»: «Το ροζ/ Μέσα στο γήρας/    Με σώζει». Στο τέλος της συλλογής συντελείται η επιστροφή της ποιήτριας στην αρχική εκδοχή της λυτρωτικής της θέασης, στο ότι βλέπει α κ  ό μ α παιδικά.  Το ροζ, όπως περίπου ροζ  είναι και η έκδοση της συλλογής, έχει μεν κάτι από την αγνότητα μιας παιδικής εποχής, κλείνει όμως μέσα της και μια ανελέητη επίγνωση του ανεπίστροφου. Το ροζ της μικρής (ηλικιακά) ποιήτριας Αντωνίνης Σμυρίλλη, προσέξτε, δεν είναι το αθώο ροζ των ιματίων των απανταχού κορασίδων που ασχολούνται ενδυματολογικά με τη συμπεριφορά και τη σύνθεση του χρώματος στο συνδυασμό του με άλλα χρώματα. Είναι όπως το κατάλαβα εγώ ένα πικρό ψυχικό ροζ που αρνείται την συνειδησιακή ωριμότητα του γκρι, που αγωνιά μήπως «ξεπλυθεί» σ’ ένα λογικοκρατικό φάσμα που κυριαρχούν τα δυνατά χρώματα, που ενώ προσπαθεί να κρατήσει την ουσία της παιδικότητας, έχει ταυτόχρονα επίγνωση ότι το εφήμερο είναι πάντα μία  εισαγωγή σε κάτι που δεν είναι ποτέ το κυρίως θέμα.

Μουσική διάθεση: Cirrus- Mama please

Κλινική περίπτωση

-Τι είναι αυτό στο κεφάλι σου;

Με ρώτησε ο γιατρός μου

-Είναι μαγικό

Όποτε έχω τις μαύρες μου

Εγώ συρρικνώνομαι

Και αυτό ψηλώνει

Κλείνομαι

-Παράξενο κορίτσι

-Με τρομάζει

Εκεί μέσα δεν ξημερώνει ποτέ

Δεν έχω κοντά κανέναν

Εγώ κι ο εαυτός μου

-Εγωιστικά παράλογο, είπε

Ο γιατρός μπήκε στο καπέλο του

Κι εγώ στο δικό μου

 foto John Candelario: Η Georgia O Keefe και η γάτα της

Εξαντλήθηκε

Βραδιάζει κι αδειάζω

Όπως αδειάζει

Ένα ταψί από σπιτίσιο μουσακά

Η μπαταρία στα κινητά

Τα λεφτά απ’ τον κουμπαρά

Όπως αδειάζει

Το πετρέλαιο τον χειμώνα

Τα σοκολατάκια τα ελβετικά

Το κουτί με τα αντικαταθλιπτικά

Need some space

Αμέτρητες φορές παρακαλώ

Να σταματήσω να σκέφτομαι

Μπας και γίνω

Κάτι λίγο ευτυχισμένη

Είμαι καταδικασμένη

Σε μια ενδιάμεση σφαίρα

Πλανιέμαι

Κάπου ανάμεσα

Στον κόσμο και τους πλανήτες

Κάπου ανάμεσα

Στη γη και τον ουρανό

Μετεωρίτης

Ένα σώμα

Που δεν μπορεί να ενσωματωθεί

Ένα σώμα

Που εκλιπαρεί

Για μια λανθασμένη τριβή

Μήπως αναφλεγεί

Για πέταμα

Όταν γράφω

Νιώθω

Σαν ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα

Που αντιστέκεται να μπαλωθεί

Γιατί λατρεύει τη φθορά.

Βιογραφικό

Η Αντωνίνη Σμυρίλλη γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1987. Η ποιητική συλλογή «Βλέπω ακόμα παιδικά» είναι το πρώτο της βιβλίο.